Wij vernemen dat ons Federaal Parlement opnieuw wetgeving wil op het gebied van bio-ethiek. Met name parlementariërs van verschillende partijen stellen twee zaken voor, die volgens ons ernstige gevolgen hebben.
Ten eerste willen ze de toegestane periode van de abortus uit te voeren verlengen; en de wettelijke uitstel verlengen tot 18 weken in plaats van 12 weken.
Deze parlementariërs stemmen onderling een tekst en een wet, die zij niet publiek ter discussie willen brengen: zo werkt de representatieve democratie; en het is hun voorrecht om geen andere mening dan de hunne te hoeven overwegen.
In een zo gevoelige kwestie echter, waar besloten wordt bij welk levend wezen de banden met de samenleving kunnen worden doorgesneden en deze van zijn bescherming; waar we beslissen wie het voorrecht kan genieten mens genoemd te worden en wie wie dat voorrecht niet kan genieten – lijkt het ons dat de stem die publiekelijk tegen deze beslissing is, ook moet worden gehoord. Later kan dan niet worden gezegd dat niemand zich daartegen heeft verzet.
Wij pleiten daarom voor een groot publiek debat over deze belangrijke kwestie.
We vragen ons echter af wat de werkelijke bereidheid is om met dergelijke voorstellen rekening te houden. In feite stemt het voorbeeld van Frankrijk ons nogal pessimistisch over de ware oprechtheid van parlementsleden. Immers, de meningen die tijdens het debat werden ontvangen, werden vernietigd, zonder er rekening mee te houden, omdat het resultaat niet het verhoopte resultaat was.
Ten tweede willen ze het geweten van de artsen forceren.
Artsen die niet wensen deel te nemen aan een handeling waarvan zij denken dat ze slecht is, zullen wettelijk verplicht worden om eraan deel te nemen. Er zal geen gewetensvrijheid meer zijn.
Zou de wet dan superieur zijn aan medische ethiek?
Dit is niet de mening van onze vereniging.
Natuurlijk vermindert de uitvoering van een duidelijk onrechtvaardige wet de verantwoordelijkheid van de arts, maar laat deze evenwel niet volledig verdwijnen. De verantwoordelijkheid van de arts in de uitvoering van deze wet vloeit daarom voort uit de wet, die verplichtend wordt.
Maar het is wegens dezelfde redenering dat de uitvoerders van nationaalsocialistische beslissingen in de vorige eeuw werden veroordeeld vanuit het oogpunt van morele verantwoordelijkheid.
Staatsdwang laat daarom de individuele morele verantwoordelijkheid nooit verdwijnen.
Op basis hiervan dringen wij aan op de erkenning en bescherming van de gewetensvrijheid van artsen door de wet, en de erkenning van de autonomie van onze medische ethiek.
Deze medische ethiek is momenteel wereldwijd vrij wijd verspreid, zoals opnieuw bevestigd wordt door de World Medical Association, die op het terrein van het begin van het leven concludeert dat “het een kwestie van persoonlijke overtuiging en geweten is die moeten worden gerespecteerd. “(Handleiding voor Medische Ethiek, 3e editie, blz. 57).
Na deze stellingname, doen we een beroep op onze parlementariërs.
Dr. Henri Maréchal
Voorzitter van de Belgische Artsenvereniging Sint-Lucas
Brussel, 18 november 2019