Gegeven het feit dat er geen katholieke artsen zijn, omdat er geen ‘katholieke’ specialiteit in de geneeskunde bestaat, maar er katholieken zijn die de geneeskunde beoefenen, dienen wij ons – met inbegrip van de onmisbare professionaliteit – te laten vormen op het christelijke vlak, dat wil zeggen: het innerlijke leven en de antropologie.
Georges Bernanos schrijft: “We begrijpen niets van de moderne beschaving indien we niet eerst toegeven dat het een universele samenzwering is tegen elke vorm van innerlijk leven”.
Wanneer, volgens Alexis de Tocqueville althans, een democratie de godsdienst verliest, vervalt ze in een ongeordend individualisme en loopt het uit op het ‘voorbereiden van burgers op slaafsheid’.
Vandaag wil niemand van ons worden verdreven uit een cultuur waarvan hij dacht dat die hem eigen was, maar de realiteit is nochtans: we zijn een minderheid geworden.
Laten we een creatieve minderheid zijn – een uitdrukking ontleend aan paus Benedictus XVI die hij gebruikte op 27 september 2009 – “Ik zou zeggen dat het normaal gesproken de creatieve minderheden zijn die de toekomst bepalen en in die zin moet de katholieke Kerk gezien worden als een creatieve minderheid die een erfenis van waarden bezit, die niet tot het verleden behoren, maar een zeer levendige en actuele realiteit.”
Volgens het evangelie van Mattheus 5, 13-16: “Gij zijt het zout der aarde. Maar als het zout zijn kracht verliest, waarmee zal men dan zouten? Het deugt nergens meer voor dan om weggeworpen en door de mensen vertrapt te worden. Gij zijt het licht der wereld. Een stad kan niet verborgen blijven als ze boven op een berg ligt! Men steekt toch ook niet een lamp aan om ze onder de korenmaat te zetten, maar men plaatst ze op de standaard, zodat ze licht geeft voor allen die in huis zijn. Zo moet ook uw licht stralen voor het oog van de mensen, opdat zij uw goede werken zien en uw Vader verheerlijken die in de hemel is”.
Wat betreft paus Franciscus, in “De Vreugde van het Evangelie”, nr. 3: “Ik nodig elke christen uit, waar en in welke situatie hij zich maar bevindt, om nog vandaag zijn persoonlijke ontmoeting met Jezus Christus te hernieuwen, of, tenminste om de beslissing te nemen zich door Hem te laten ontmoeten, om Hem elke dag zonder ophouden te zoeken.”
Trachten om onze oude invloedrijke positie terug in te nemen, zou op zijn best een verspilde inspanning zijn.
Te allen tijde, en ook nu, zijn de menselijke geschiedenis en de heilsgeschiedenis met elkaar verweven, maar niet versmolten. In de parabel van de tarwe en het onkruid (Matth. 13, 30) antwoordt de Heer des huizes aan de dienaren die voorstellen om het onkruid, door de vijand gezaaid, van meet af aan uit te roeien, “Laat beide samen opgroeien tot de oogst, en met de oogsttijd zal ik maaiers zeggen: ‘Haalt eerst het onkruid bijeen, bindt het in bussels om te verbranden, maar slaat de tarwe op in mijn schuur’”.
In de nabije toekomst zullen we minder en minder invloed hebben, maar is het geen gelegenheid die God biedt om ons, elk op zijn plaats, te zuiveren en te heiligen?
Door het verliezen van de “macht” in onze westerse cultuur, worden we meer vrij om te werken aan het Koninkrijk van God, in onze kleine “creatieve minderheden”, die van katholieken die geneeskunde beoefenen inbegrepen.
Laten we daarom levende en blije oplossingen voorstellen voor deze stervende, altijd maar koudere en deprimerende cultuur.
En dat begint met het intensiveren van ons innerlijk leven en met het bestuderen van de christelijke visie op de mens.
Prof. dr. Bernard Ars, M.D., Ph.D.
ESPHIN.
www.arsbernard.com